klasik bir blog yazısı dahilinde, bugün bu öğlen dakikalarında yazı yazmak istedim diye başlayacağım söze. korkmamamın bana verdiği tüm güzel ve anlamlı şeyler için teşekkür ederek devam edeceğim. oysa ki ne gariptir, creep söylemek istiyordum kendi kendime. liseye mi döndün dersen sevgili insan, high school never ends derim sana. nedendir bilmiyorum, böyle devasa bir teşekkür etme zinciri göstermek istiyor bedenim, ki insanların anlayışsızlığından muzdarip aklım ise karşı çıkmakta bu duruma. kimseye bir süper karşıtlık duymadığım bu dakikalarda koşmak istiyorum aslında.
aradığını bulamamış ikilemli çocuk tarafımı ortaya çıkarmak, olabilmek istediğim karşıt ve tepkili tarafımı masaya koymak, sergilemek istiyorum. bunların herhangi biri, bir gereklilik dahilinde dönmediği için, yurtsuzluk, ait hissedememe, normalite gibi kavramları yoketme çabasından öte, kedinin yaptıklarını örtmesi gibi, yokmuşçasına davranmak istiyorum. belki biri onları temizler düşüncem de olmadığı için, tekrar başa dönüyorum, vaz geçip, basit spesifik spontane eylemler gerçekleştiriyorum. ki bu icraat başından beri mükemmele giden bir yola sokmamakta beni. ve son olarak, tamam neyse ben hallederim/