Tahmin edilemeyecek şeyler hep olur, öyle değil mi? Her günün, her ayın bir sonu var değil mi? Sanırım birleşebilecek tüm olasılıkların bile bir sınırı var. Oysa ki, çok zaman geçmiş dediğim şeyler olalı 2 sene, daha az ya dediğim olaylar gelişeli 2 sene olmuş. Yani korkmaya da şımarmaya da hoş görülü bakmak lazım.
Saatler geçtiğinde, sakin olmak ve kolları bacakları sallayarak koşmak arasında tahmin edilemez farklar kalmamakta. O yüzden bırak üzüleyim, sevineyim, kararsız kalayım. En kötü karar bile kararsızlıktan iyidir lafı, korkaklar içindir sevgili dost. Ne olduğumu tam olarak kestiremesem de korkak değilim. Güçlü de değilim, olağanlık sınırının çok ötesinde bir karakter de değilim. Ama sanırım olan basit sorunlarımı da kaldırabilirim. Sadece zamanı ilerletebilme ve yavaşlatabilme yetim üzerinde biraz daha çalışmam lazım.