Tarafsız Bölge

Yanak çizgilerini takip ederken bilinçsizleşiyor gibi hissediyorum. Dudaklarını görebileceğimi hayal bile edemiyorum, birden karşıma geldiklerinde, kalakalıyorum. Gözlerine bakarsam tüm geçmişi unuturum korkusuyla burnundan yukarısını yok sayıyorum. Ama bana kedileri hatırlatıyor o da ve kedi burnu öpmek en yapmaya doyamadığım şeylerden biri. Korkmayıp burnuna yaklaşıyorum, ahh lanet olsun ki gözlerimi kapatamamışım. Gözlerini görüyorum ve bir anda orada kamp yapmak istiyorum. Ben şehir insanıyım, bana bunu hissettirmen haksızlık gibi geliyor. Sonra çoktan ateşi yaktığım için olanlara bir anlam vermeye bile çalışmıyorum. Özlenecek çok az şey bıraktı gözlerin bana. İçimden gelmeyen duygulara yer vermemek adına seni de atamıyorum içimden, ben de çıkamıyorum o kamp alanından. Beklentilerle dolu bir hayatın anlamını sorgularken, tüm anlamlar kendini yeniliyor ve ben başka birisi oluyorum. Mutlu olduğumu hissediyorum ama zaten mutluydum diyorum ve biraz daha gözlerine bakıyorum. Zira ağlayasım geliyor, o anda ağlamak farklı yollar olacağını umut etmek oluyor. Ama tüm yollar kapalı ve kamp alanında kaldım, ellerim üşürken günüme devam etmekten başka bir çarem yok.