Vur, vur ki kırılsın tüm kapılarım. Kaçamıyorum madem senden yıkılsın duvarlarım. Sırtımda gezen kirpiler, kollarımı sıyıran bıçaklar ve kurtlara meze olan rüyalar, hepsi ortalıkta artık. Gökleri yere indiren sevgin denizlerde kayboldu bu gece. Uzakları katetmekten korkan gözlerin ise her zamankinden de büyükler. Sadece hayallerim kaldı sanmıştım ama onlar da farelerden bile hızlı kaçtılar deliklerine. O zaman kimin neferiyim ben bu yoklukta? Neden gecelerim mavileri yeşillerden ayırmakla geçiyor? Ettiğim tüm dualar yersiz birer sancı olarak mı işlenicek kayıtlara? Nereye gidersem gideyim yine kendimi bulup susturuyorum, bana yardım etmeyin, istemiyorum
Planets, 22 Haziran 2017