Lillijum Dallijum

Yürüyorum sokaklarında hissizliğin, durulmadı derimi soyduran sessizliğin, kanımı donduran gözlerin ellerinde yok olan yaşlanmış bebeklerim, akarken kollarıma elektrik, gözlerim, yok olan gözlerim, kırılan ardından soyulan ellerim. Nerdesiniz göremediğim beceriksiz meleklerim, zıplayan balıklardan daha güler yüzlü hayallerim ve ben kaldık yazın ortasında, karın altında ve atmosferin kıyısında. Yoğruldu sözlerim ama çaresizlikten sanırım soyamadığım cümlelerim. Çalmıyor yaylılar yardım edin, ön sıradan gelin, arkadakileri, sarılıp öpüşenleri boşverin. Ziyaret saati gelmeden gitmeyin, resimleri düşürmeyin, ellerimi öpmeyin. Sevgimden umut çıkmaz benim, beni boşverin ya da bir işe yarayayım; sırtımda bıçak bileyin. Araçlardan korkarım ben, uçmaktan vazgeçemem, yerleri temizlerken, seni düşünmeden, koynuna girmeden, tenini duymadan edemem. İşçinim ben senin, kutlama bile yapmayan sadece hizmet eden.

Farplanets, 5 Eylül 2017

Primas Snertas

Ellerimi hissedemiyorum ama gözlerimin iddia ettiğine göre hala yerinde ve yetenekliler, o yüzden diğerlerini susturuyorum çünkü benliğime cevap vermeliyim. Odağımı kaybetmemeliyim, çaresizlik sonu gelmeyen bir göktaşı yağmuru, hissediyorum bunu, gerçek dünyama saldırıyor. Nefes almayı bekleyebilecek koşullara sahip değilim ben ve kendimi şekillendirecek gücüm olmuyor. Boğulmak tek çarem, o yüzden bırakın delsinler beni, bırakın felaketler ısıtsın dehlizlerimi. Kendimi yükseltip, sonsuzluğa ulaşabilecek yetide miyim ki? Tanıklarım çoktan terketti beni; birden herşey kararıyor. Kafamın içinde başka bir kimlik uyanıyor. Yeni evrenine hoşgeldin ama konuşacak şeyler bitti, sonuna yetiştin.

Planets, 18 Temmuz 2017

Pars de Mili Mejerte

Vur, vur ki kırılsın tüm kapılarım. Kaçamıyorum madem senden yıkılsın duvarlarım. Sırtımda gezen kirpiler, kollarımı sıyıran bıçaklar ve kurtlara meze olan rüyalar, hepsi ortalıkta artık. Gökleri yere indiren sevgin denizlerde kayboldu bu gece. Uzakları katetmekten korkan gözlerin ise her zamankinden de büyükler. Sadece hayallerim kaldı sanmıştım ama onlar da farelerden bile hızlı kaçtılar deliklerine. O zaman kimin neferiyim ben bu yoklukta? Neden gecelerim mavileri yeşillerden ayırmakla geçiyor? Ettiğim tüm dualar yersiz birer sancı olarak mı işlenicek kayıtlara? Nereye gidersem gideyim yine kendimi bulup susturuyorum, bana yardım etmeyin, istemiyorum

Planets, 22 Haziran 2017

Sonsuzluğa inananlar boşlukta kayıp bir ruh olduğumu söylediler. Tanrıları duyanlar tüm uzuvlarıma lanet ettiler. Işığa girenler yüzüme tükürdüler, giremeyenler ismimi unutmak istediler. Özgürce toprakları arşınladığım her gün, yoksunluğun duvarlarına çarpıyorum. Yalnızlık son kalem sanarken, onu bile bir deri gibi soyup arkamda bıraktım. Artık bir hiç olmanın eşiğindeyim, çünkü ben sevgi göstermeden yaşayabilecek birisi değilim. Aşık olduğum hayaller en fazla bir iki gecelik ama beni kandırmaya yetiyor, oysa kollarım, kollarım senden başka bir şey düşünemiyor.

Planets, 6 Haziran 2017

Sözler benim için okyanus, yıllarca konuşabilirim gözümü kırpmadan. Ama ne zaman senden bahsetsem, dengesizleşiyorum; harfler titreşiyor, kelimeler hızlanıyor ve hayat başlıyor derin sularda. Seviniyorum, artık yalnız değilim diyorum, seni karaya kadar takip ediyorum ama senin aksine toprağa çıkamıyorum. Ağlasam da biri yardım etse diyorum ama suda gözyaşımın görüneceğini pek sanmıyorum. Dertlerimi geride bırakıyorum ve fazlasıyla hafifliyorum, bacaklarım olmasa da kanat çırpabileceğimi düşünüyorum; yükseliyorum. Gök sandığımdan daha yakın, aniden seni bir daha görmemekten korkuyorum ve bir ağırlık yerleşiyor içime, düşüyorum.

Planets, 4 Haziran 2017

Girmemem gereken rüyalara soktun yine beni, güleceğim sanarken sorgular buldum kendimi. Hüzün olmadan nasıl umut var olur hayatımda bilemiyorum ama manzaramı değiştirmek istiyorum. En iyisi bu odadan çıkmak sanırdım, yanılmışım; kalabalıkta sanki boğuluyorum. Ufka kadar uzanan mor akşamüstleri hayal ettim seninle, alabildiğim tek şey ise lacivert gökyüzüne sahip sessiz bir gece.

Planets, 2 Haziran 2017

Aşık olacağım insanı seçebileceğimi düşünmek baştan hataydı, boşluğa bakıp sahipsiz kalan düşlerini anlatan insanları görmezden gelmemeliydim. İçki bile içmeden başım dönmeye başlıyor artık ve ellerime bakakalıyorum, sana dokunmadan nasıl çürümüyorlar diye. Gökyüzüne bakamaz oldum; hayallerin ordaymış ve yanlışlıkla içlerinde olmadığıma gözüm takılırmış gibi geliyor. Elle sayılan anılarımız aklıma gelemeden boğazıma takılıyor, yutkunamıyorum. Ama ne zaman bir çay koysam, kendimle dalga geçip gülmeye başlıyorum. Artık çayıma mı bir şey koyuyorlar, iyice kafayı mı yedim bilmiyorum.

Planets, 23 Mayıs 2017

Tarafsız Bölge

Yanak çizgilerini takip ederken bilinçsizleşiyor gibi hissediyorum. Dudaklarını görebileceğimi hayal bile edemiyorum, birden karşıma geldiklerinde, kalakalıyorum. Gözlerine bakarsam tüm geçmişi unuturum korkusuyla burnundan yukarısını yok sayıyorum. Ama bana kedileri hatırlatıyor o da ve kedi burnu öpmek en yapmaya doyamadığım şeylerden biri. Korkmayıp burnuna yaklaşıyorum, ahh lanet olsun ki gözlerimi kapatamamışım. Gözlerini görüyorum ve bir anda orada kamp yapmak istiyorum. Ben şehir insanıyım, bana bunu hissettirmen haksızlık gibi geliyor. Sonra çoktan ateşi yaktığım için olanlara bir anlam vermeye bile çalışmıyorum. Özlenecek çok az şey bıraktı gözlerin bana. İçimden gelmeyen duygulara yer vermemek adına seni de atamıyorum içimden, ben de çıkamıyorum o kamp alanından. Beklentilerle dolu bir hayatın anlamını sorgularken, tüm anlamlar kendini yeniliyor ve ben başka birisi oluyorum. Mutlu olduğumu hissediyorum ama zaten mutluydum diyorum ve biraz daha gözlerine bakıyorum. Zira ağlayasım geliyor, o anda ağlamak farklı yollar olacağını umut etmek oluyor. Ama tüm yollar kapalı ve kamp alanında kaldım, ellerim üşürken günüme devam etmekten başka bir çarem yok.

dotaryan

Farkındayım, konuşmaya başlamak için çok geç. Ne kadar çok konuştuğumu bana söylemene de gerek yok. Yazabildiğim zamanlar inan bana ağzım daha anlamlı çalışıyor. Sonu görünmeyen dağlarda benim için üzüldüklerini hissedebiliyorum. Ama bunun buralarda pek bir anlamı olduğunu sanmıyorum. Peki ormanda bir ağaç düşerse ve kimse bunu görmezse yine de düşmüş sayılır mı? Evet, hayatın anlamını yakalamaya çalıştığım 3-5 andan birinde sevildiğimi hissetmek istediğimi biliyorum. Dünya'nın en başarılı, en yakışıklı ve en iyi adamı her zaman başkasıdır. Bu bağlamda beklentileri karşılamaya çalışmak genellikle saçmalıktan ibarettir. Sadece kendin olmaya çalışmaktan ve hayallerini yakalamaya çalışmaktan başka bir çaren yok. Umutsuz olduğum anlar olduğunu hissediyorum ve bunu gidermek için deneyebileceğim çok az şey var. Sabretmek ve ne geleceğini görmeyi beklemek her zaman yapabileceğim bir şey değil. Yine de tüm akışın arasında, az da olsa rastlasaydım dediğim hisler yok değil.

rutin günceleri - 1

Kaçmak benim için bir tutkudur. Çocukluğumdan beri bulunduğum yerden, tanıdığım insanlardan, sahip olduğum şeylerden uzaklaşmayı seviyorum. İşin en güzel tarafı bağlı olduğum şeylerden kaçacağımı bile bile onlara bağlanıp zaman geçiriyorum. Sanırım asıl zevk aldığım taraf da bu olabilir. Mesela sahip olduğum evi eşyaları bırakacağımı bildiğim halde, o evi büyük bir sevinçle alıyorum. Tüm detayları düşünerek, eşyalar alıyorum, kalıcı değişiklikler yapıyorum. Tüm kayıtlarda o evin adresini veriyorum. Faturalarımı düzenli olarak ödüyorum. Çok sıkıldığımda tadilat yapıyorum. Tüm bunları oradaki eşyaları tamamen bırakacağım, eve aniden bir gün gelmeyi bırakacağım günün vereceği hazzı düşünerek yapıyorum. Tabii ki dışarıdan bakıldığında buna dair bir işaret görülmesine izin vermedim, vermem de. Bu eylemin asıl zevkli tarafı da bu.

Kaçmanın, bırakıp gitmenin, arkaya bakmadan terk etmenin bana verdiği keyif tarif edilemez. Gözlerimi açtığımda acaba bugün hangisinden kurtulabilirim diye düşündüğüm çok oldu ama genellikle en eğlencelisi hepsini bir anda bırakmak. Şimdiye kadar en az 6 kere sahip olduğum kimliği geride bıraktım. Tüm geçmiş isimlerimi hatırlamıyorum bile. Ama hatırlamak konusunda çok dikkat olmam gerektiğinin farkında olduğumdan tüm eski bağlantılarımı tuttuğum bir deftere sahiptim. Ancak dün de o defteri yaktım. Çok sevdiğim bir diziyi aylar sonra tekrar izlemek gibi tüm o geçmiş günlerden tekrar kurtulmuşçasına rahatladım.

Bağlılıklara karşı bir insan değilim. Bence herkesin bağlılıkları rutinleri ve sevip beraber olduğu insanlar olmalı, benim de olmalı. Ama ben bunları aniden bırakmayı seviyorum. Sevgilim olan, arkadaş olduğum herkesi çok sevdim. Onları bırakırken tereddüt etmemiş olmam onlarla çok iyi zaman geçirmediğim anlamına gelmiyor tabii ki. Bazen görüşmeyi aniden kestiğim insanlara aylar sonra rastladığımda tekrar konuşup yakınlaştığım da oluyor. Bu onları hayatımın sürekli bir öğesi haline getirmemi sağlamasa da güzel bir şey.

point of no return/

Bilmediğim bir dünyanın eseriyim, çok geçmeden fedaisi oldum diyebilirim. Kocaman hayallere inandım ben, onlar sayesinde böyle oldum. Ulaşılmaz yok gibiydi sanırım ya da vazgeçmiştim zor olanlardan/

Güçlü olmak nedir diye sorardım, kule gibi kaldım karşınızda. Sadece ben miyim buna gün diyen, yoksa sıradanlık mı sıkmaya başladı. Gemilerle dolaşan bir adam oldum, suya yaklaşmaya dayanamam ki ben/

Hepsi geçer diye inandırdılar okulda, inanmaktan vazgeçtim ben artık. Tüm korkularım yokolmadı ama hepsinden biraz uzak kaldık/

Ağlamayı seven bir nesil var karşınızda, daireler çizerek dolaşıyorum etrafınızda. Yalanlar söylemeden bir bakın bana, hiç değermiyim sorular sormanıza/

Geceler ne kadar kısa olursa olsun, gündüzler kadar dolambaçlı değiller. Sevmediğim bir an yok olmadılar, sevdiğim zaman yanımda bile yoktular/

Güvenle koşmak isterdim ben küçükken, koşanlara çelme atmak biraz da. Yeni bir arkadaşım olmadı hiç, sadece deneyerek geçiyor günlerim/

Evim dediğimde çatısı kalmadı, gerçek dostum ise öldü gitti. Bana merhamet göstermeyin, sebepsiz yere gideceğim burdan/

passive tries 3.1

renewed with html5 & css level 3/
hooray/

passive attack | fantastic web

viva la resistance/

başlamadan önce; bu kadar güzel ve tatmin edici saatler geçirdiğim için kendime teşekkür ediyorum. ohh be/

sen dün günün başladığını hayal ettin dimi? çok acımasız saatler geçirdiğini filan da sandın. bunların hiçbirini ben bilemem. ben çok saçma dakikaların insanıyım. çok anlamlı değil yaşadığım çoğu şey. denemekten korkmadığım bariz tabi ama söylemeye çalıştığım; sen dünyanın en kapsamlı ve kült filminde oynarken ben basitçe hayatımı sürdürmeye çalışıyorum. materyalist gecelerini ve ruhani öğleden sonralarını bu saçmalığa ayırırken ben her şeyi yerli yerinde tutma çabasındayım./

tüm gün kafandan neler geçtiği kimin umrunda, muhtemelen aynı şeyleri düşünüyoruz. yansıtma çaban ölümcül derecede saçma. ismini bilmiyorum senin, öğretmeye de zorlama. ben dünya atmosferine giren star destroyer larının hayalini kurarken sen ekranından yayılan sanal ezoterizmin kurbanı oldun. hah kendim çok süper olabilsem senden hırsımı almazdım zaten. paranoyak olduğum için günlerime sırıtarak sarılıyorum. korkmadığım için yanlış yapmaya zorluyorum. inanmadığım için yanlışların doğrulaştığını görüyorum./

bu seviyeye geldiğime göre güzel ve eğlenceli iş günümü izninle daha da netleştirerek bir takım alıntılar yapacağım//

"kraliçeler kendi bileklerini kesmeye başladığında, anla ki sıkıntı başladığı yerde bitmiştir, çirkin olduğunu sanan 3 kişi yanyana her zaman daha şımarık olur ve bir clone trooper bir haçlı askerine asla ateş etmez."

"hırsızlar sokakta elini kolunu sallıyorsa ve yağmur düşerken seni düşünmekten çekinmeyen biri varsa tatlı yemeyi kesinlikle seviyorsundur."

"bu gece uyumakta zorlandıysan, bil ki dinlediğin müzikler seni sıkmıştır. havanın altın renginde olduğu gün asla araba kullanma, zorunda kalırsan yanına bir ok al ve nereye gittiğin konusunda hep yalan söyle."

uzak çatılar - deneme.06

sanırım yine saçma ve geç bir saatti. ne kadar gülmek istediğimi farkettim, tabii ki güldüm. gülerim ben böyle kusura bakma. açıkçası kendimi duygusal biri olarak bilirim. ama çok garip anlarda gülebilirim. çocuk olduğum için de olabilir, kaçtığım için de. eğer aynaya bakıyor ve gerçeklere kendimi çeviriyorsam, sadece sana teşekkür edebilirim. bunun nedeni beni yaşadığım hayatın büyütmüş olması değil. senden çok etkilendiğimden de değil. sadece gülmek eğlenceli birşey ve yapmam gerekenin bu olduğunu düşünüyorum. saçma eğlenceler içine girmeden gerçekten istediğim şeyi yapmak filan.

bu söylediklerim ne kadar gerçeklere dayansa da bir o kadar kurguları baz alır. ama nasıl olsa ikisi için de tepki vermeyeceksin, bu yüzden sınırın belirsiz olması daha iyi. bugün sana ne kadar hasta olduğumu söyleyeceğim. unutmamayı sapıklık haline getirmem de cabası. sen o merdivenden aşağı indiğinde gerçekten anladığım yüzlerce şeye rağmen sesimi çıkartmayıp bekledim. yanımdaki arkadaşıma söylediklerim de zaten onunla beraber öldüğü için o sözlerin bir anlamı yok. tam olarak gerçeği bir tek ölmüş bir insana söylediğini hatırlamak biraz üzücü ama olsun.

şehir değiştirip yıllar sonra tekrar kendi şehrime döndüğümde her yerin farklı görüneceğini düşündüm, ama öyle değillerdi. aslında bir bok beklememiştim zaten. ama en kötü olanı saçlarımı uzattığım için tamamen salaş olan tipim ve saçlarımdan bağımsız yorgun halimle yeni dönemin ilk günlerinde yaşadığım garip olaydı. durakta dururken arkamda geçen bir şey olduğunu hissetmiştim. keşke sallamayıp o anda dönseydim. onlarca insanın içinde algılarımın seni seçtiğini bilemezdim. uzaklaştın ve ben sen olduğunu hissettim döndüm karşıya geçmek üzereydin ve beni gördün. lanet olsun, o kadar uzak sayılmazdı. nasıl olduysa o gün 322 insanın öldüğü garip tren kazasında sen de yok oldun sandım. oysa evinde o kızın sen olduğunu ve ölmediğini söylercesine kafanı sallıyordun. günler geçtiğinde ben de geçip gittim ve yeni evimde yeni hayatımla zamanımı geçirdim. sana benzemeyen 142 kişiyle tanıştım. hepsi de fena sayılmazdı. yaklaşık 7 tanesinde seni aradım. ama yanlış hedeflerdi.

sonra yaşadığın evi buldum. sigara aldığım bakkal ve muhtemelen bakkalın müdavimi olan adam dahil 3 kişiyle daha tanıştım. ilişkimiz çok sürmese de gördüğüm kadarıyla hepsi sessiz kendi işinde olan insanlardı ki bu ne kadar iyidir bilemem. yeni hayatımın 146. insanı annendi. ki kendisi umursamayan ama çok tatlı birisi. yakınlık duymamdan ziyade, ettiği mükemmel muhabbetle beni tavladı. şu an nasıl olduysa tüm bunları senin odanda yazıyorum. tahminimden daha güzel bir defterin varmış.

147. insanın baban olması da sanırım garip birşey değildir. onu tanıyınca seni biraz daha tanıdım sanırım. bana bıraktığın yazı için de teşekkürler. beklendiği öğrenmek güzeldi. görüşürüz//

faire des folies

Tahmin edilemeyecek şeyler hep olur, öyle değil mi? Her günün, her ayın bir sonu var değil mi? Sanırım birleşebilecek tüm olasılıkların bile bir sınırı var. Oysa ki, çok zaman geçmiş dediğim şeyler olalı 2 sene, daha az ya dediğim olaylar gelişeli 2 sene olmuş. Yani korkmaya da şımarmaya da hoş görülü bakmak lazım.

Saatler geçtiğinde, sakin olmak ve kolları bacakları sallayarak koşmak arasında tahmin edilemez farklar kalmamakta. O yüzden bırak üzüleyim, sevineyim, kararsız kalayım. En kötü karar bile kararsızlıktan iyidir lafı, korkaklar içindir sevgili dost. Ne olduğumu tam olarak kestiremesem de korkak değilim. Güçlü de değilim, olağanlık sınırının çok ötesinde bir karakter de değilim. Ama sanırım olan basit sorunlarımı da kaldırabilirim. Sadece zamanı ilerletebilme ve yavaşlatabilme yetim üzerinde biraz daha çalışmam lazım.

day dreamin' series of niral gece

"Eskiden anlatırlardı, Odelon adında bir adamın hikayesini. O zamanlar pek dinlememiştim açıkçası ve nedeni kuzeylileri çok sevmediğimden ya da artık amcalarımın hikayelerini dinlemekten bıktığımdan olabilir.

Ama bu gece herşey tam tersine döndü. Hikayedeki adamı karşımda görüyorum. Ben Odelon'un ismini hatırlamadığım hikayesinde rol alıyorum. Sevinçle koşturmak istiyorum ortalıkta, gördüklerime selam verirken içten içe bir hikayenin içinde yaşamak nasıl bir şey diye sormak istiyorum hepsine. En güzeli de hareketlerime çok dikkat etmem gerkemiyor. Çünkü hatırladığım kadarıyla çok belirgin bir rolüm yok. Bu yüzden sanki buralar hep benim olabilir gibi hissediyorum. Bir yandan da yazara seslenmek, garip isteklerde bulunmak istiyorum. Ama tüm detayları hatırlamadığımdan keşfetmenin eğlencesiyle doluyorum. Sanırım bu yaşayabileceğim en eğlenceli gece.

İnsanlarla konuşmak harika bir deneyim benim için artık. Sıkılgan olduğum, nefret ettiğim insanları yetiştiren dünyadan uzakta, başka bir yerdeyim artık. Benden daha çok bu durumun farkında olan birini bulup, sınırlarımı öğrenmeliyim. Aslında herşeyi öğrenmeliyim ve denemeliyim. Masalın içinde yuvarlanıyorum ve gerçekten eğleniyorum."

- Niral Gece

hismar bianos defanto

nia 4.yıl sınavı: anlamı aşağıda yazılı olan "nico" yu açıklayınız.

varlığı seçimsiz dizelerin sözlüğünden:

eğer gün içinde salınımdan yoksun fiarak alfabesi harflerinin toplamına denk sayılar bulursan, seçtiğin vecd-i afaret seni hass-ı kudret ten yoksun bırakmaz. aksine geceleri toplaşan vulgarlar, gündüz gözüne giren nersalardan daha kıymetlidir. sessiz ömrünü rimarla taçlandır ki sayd kargaşalarına karışmamış olasın. / kigleban - rimar komutanı.

caramella bianos defanto

sabahın erken saatlerinde yola çıkmak istedim. açıkçası tek yaşamanın gururu içinde kimsenin de bana karışmayacağını bilmek içimi rahatlattı. sırtımda çantamın olmasının verdiği huzurla apartman kapısından huzurla çıktım dışarı. bugün ne ses ne de saçma çatışmalar umrumda değildi. korkularımı yenip evimden dışarı adımımı atabilmiştim ve bu benim için gerçekten yol kat etmekti. başkası tarafından rahatça anlaşılabilen bir şey değil biliyorum, ama yine de ayaklarım kalabılığın ortasında ilerlememi sağladığı için güzsel bir başlangıç yapmıştım.

öğlen olmasına yakın saatlerde sonunda şehirden çıkabilmiştim. denemekten korkmamak eğlenceliydi. en azından buraya kadar.

durduğum noktanın ilerisinde sanırım o askerlerden birini gördüm. şu an sadece yan duvarı sağlam kalabilmiş bir binanın arkasında bekliyorum. umarım onların kafasındaki konseptte bir sorun yaratabilirim/

onunla arabaya bindiğimizden beri hiç konuşmadı. ben olanların hepsini hayal ürünüm sanarken, birden diğer tarafta belirdi. bundan sonrası nasıl olacak bilmiyorum. kapıyı açıp dışarı çıktığımdan beri ilk defa gerçekten heyecanlıyım. gerçek olduğunu anladığım an sanırım normale döndüm. ne sinir bozucudur ve ironiktir ki duyularımı ve bilinçli aklımı harekete geçiren o oldu.

Diğerleri nerde, geri döndüğünden haberleri var mı gibi sorularımı yanıtsız bıraktı. neden ile başlayanlar ise zaten baştan havaya saçılmıştı. mertali nin tüm bu işleyişten haberi var mı bilmiyorum. ama o bile harekete geçebilir artık. herşey bir anda çok değişti sanki. tüm anılarım birleşmeye başladı, yaşadıklarımız, kayıp günler bir anda sıraya dizilip kendi saçma paralel hikayemden beni kopardılar. peki neden yanımda fatih de yoktu.

- "bilge geri dön fatih şehirde." - "fatih kim?"

- "bilge kan, lütfen geri dön, fatihi bulmalıyız."

passive tries 2.4

pasife bisiler olmus, noolmus.

http://www.passivetries.com/

Ni Colias'ın günlüğünden

"3 yüzyıl sonra oradan çıktığımda, hala eklemlerimin çalışır olduğuna şaşırıyordum. Gözlerim acıyor, hem de çok fazla. Gereğinden fazla bekletilmiştim sanırım. Hiçbir şeyden emin olamamak, çevresindeki her hareketten korkmak benim yapacağım bir şey değil. Ancak tüm bu insanlara alışmam uzun sürebilir. Bu yüzden sessiz bir yer bulmalıyım kendime.

Günler geçtikçe yanlış yapıp yapmadığımı daha da fazla sorgular oldum. Neden kaçtığımı, neden orda tıkılıp kaldığımı hatırlamıyorum. İşin garip yanı, her şeyi gün geçtikçe daha da fazla unutuyor gibiyim. Meşguliyet kazanmalıyım.

Zaman içinde ölüp ölmediği sorgulamaya başladım. Geçmiş tüm duyularımda silik anılar bıraksa da, tam olarak nereden geldiğimi, nasıl geldiğimi hala çözemiyorum. Bu kadar içimi yormanın beni bir yere götürmeyeceği bariz olduğundan, kendime bir iş buldum. Artık şehir içinde posta görevlisi olarak çalışıyorum.

Bugün bir adam gördüm, siyah uzun saçlarıyla bana çok tanıdık geldi. Yanına gidip konuşmak istedim, ama içimdeki bütünlük iyice kaybolmaya başladığından, ne konuşacağıma bile karar veremedim.

Kazandığım parayla, sakince geçirdiğim hayatımla ve sonunda azalan kendimi sorgulama rutinlerimle hayatım biraz yoluna girmişti. Onca zaman ne istedim kendimden de her günümü bişeylere kafayı takarak geçirdim bilmiyorum. Sonunda geceleri kafamda daha az ses ve ellerimde titreme olmadan uyuyabiliyorum.

Handa otururken aniden bir kavga patlak verdi. Yumruklarını oraya buraya sallayanlara aldırmamak istedim, ama elimde değildi. Devam eden saçmalığı durdurmak istedim. İçeri hızla giren askerlerden birinin elinde kılıç gördüğümde tüm işleyiş daha da garipleşti. Çünkü serserilerden biri onu devirip silahını yerden aldığında, kol kaslarım kasıldı, bedenimi bir ürperti sardı. Bana neler oluyor bilmiyorum.

Tüm bu aceleci gidiş gelişler beni yormaya başladı sanırım. Yaşadığım ufak ev bir an için tatlı huzurunu gözümde yitirdi ve kendimi daha kadim mekanlara ait hissettim. Ama sanırım basit zengin olma hayallerinden başka bir şey değillerdi."

Ni Colias'ı arayışımız sonuçsuz kalmıştı. Kuzeyin sayılı komutanlarından biri ona en çok ihtiyaç duyduğumuz zamanda yokolmuştu. Miel onun ölümünü ilan etse de, ben buna inanmıyorum. Sanki gözden kaçırdığımız şeyler var gibi. Eğer son atakları çok geç olmadan durdurabilirsek, tek başıma da olsa tekrar madenlere dönüp onu aramayı düşünüyorum. -Syros Wakin

Uzak Çatılar - Bölüm.3 Diğer Tarafta

Bir cumartesi günü başladı herşey ve aynı cumartesinin gecesi bitti. Geçirdiğim dopdolu bir gün boyunca onu düşündüm. Gerçekten varolup olmadığını sorguladım. Amaçlarımın benden uzağa kaçması ya da doygunluk hissinden mi bilmiyorum, daha daraltıcı geldi tüm yaşadıklarım.

Benim için yeterince normal bir zaman. Güneşin doğmasına birkaç saat var ve şu an herkesten öndeyim diye düşündüm, kendi kendime. Kendimle rahatça sohbet edebilmenin yanında bir özelliğim daha vardır ki asıl benliğimin altında da bu yatmaktadır. Alışılagelmiş insan ırkı uykusunun rastgele oluşunu kendi adıma kırabiliyorum. Yani bedenimin uyumaktan sağladığı her şeyi, 3 dakikalık bir uyku süresi ile karşılayabiliyorum, tabii şimdilik. Saçma olmasının yanında geçekten mantıklıdır da bu olay.

Dünyadaki her ayrıntıyı kafama takmış durumdayım. Tüm olan biten aklımda yer etmeye başladı, kendimi toparlayamıyorum, sakinleşemiyorum. Bir anda başım dönmeye başladı. Sanırım kusacağım.

Midemin boş olmasının verdiği ürperme hissini tattım. Gülmek istiyorum açıkçası. Karnım ağrıyor ve bağıra bağıra gülmek istiyorum. Çünkü çok garip anılarımı, ileri derecede canlı olarak görmeye başladım. Sonunda geçmişe uzanabiliyorum. Sanırım bir tek onu değiştirmek kaldı.

Karaciğerim iflasını ilan etmeye çalışıyor. Biyolojik saati kalmayan bedenim, zaman farklılığını anlayamadığı için kendini yoketme çabasına girdi. Beynime verdirttiğim emirlerin yarısını hücrelerim sallamıyor.

Tam olarak kendime gelemesem de ayak uydurmaya başladığımı sanıyorum. Tüm olan farklılıkları bir şekilde açıklayabilsem de, hala neden ellerimin bu kadar terlediğini çözemedim. Yaptığım şeyleri tekrar görüp farklı yapmaya çalıştığımda o kadar heyecanlanmıyorum oysa ki. Lütfen şu öğlen saatleri hemen geçsin. Zaten hep aynı değeri vermişim bu saatlere, lanet olsun ki daha fazlasını haketmemişler de.

Artık tamamen burdayım. Ama buranın neresi olduğuna dair bir fikrim yok. Tek hissedebildiğim kulaklarımın algıladığı müzik sesi. Bu hiç de açıklayıcı olmadı. Hayatımın her noktasında olabilirdi ki bu. Uyanmayı beklemem gerek. O kadar çabalamanın ardından, herşeyi 3 dakikalık bir uykuya bırakmak istemiyorum.

dolmuş gelmesini beklerken, en az 30 kişilik sıranın önünden peşinde, kendileri köpek o da sahipleriymişçesine bir keçi ve bir tavuk olan bir amcanın geçmesini izle. status : done/

klasik bir blog yazısı dahilinde, bugün bu öğlen dakikalarında yazı yazmak istedim diye başlayacağım söze. korkmamamın bana verdiği tüm güzel ve anlamlı şeyler için teşekkür ederek devam edeceğim. oysa ki ne gariptir, creep söylemek istiyordum kendi kendime. liseye mi döndün dersen sevgili insan, high school never ends derim sana. nedendir bilmiyorum, böyle devasa bir teşekkür etme zinciri göstermek istiyor bedenim, ki insanların anlayışsızlığından muzdarip aklım ise karşı çıkmakta bu duruma. kimseye bir süper karşıtlık duymadığım bu dakikalarda koşmak istiyorum aslında.

aradığını bulamamış ikilemli çocuk tarafımı ortaya çıkarmak, olabilmek istediğim karşıt ve tepkili tarafımı masaya koymak, sergilemek istiyorum. bunların herhangi biri, bir gereklilik dahilinde dönmediği için, yurtsuzluk, ait hissedememe, normalite gibi kavramları yoketme çabasından öte, kedinin yaptıklarını örtmesi gibi, yokmuşçasına davranmak istiyorum. belki biri onları temizler düşüncem de olmadığı için, tekrar başa dönüyorum, vaz geçip, basit spesifik spontane eylemler gerçekleştiriyorum. ki bu icraat başından beri mükemmele giden bir yola sokmamakta beni. ve son olarak, tamam neyse ben hallederim/

süreç tanımsız olanın şekil kazanması olarak yer tutsa da kafamda, herhangi bir kadercilik akımına kapılamayacağımdan, sessizce ilerliyorum. ama sonra baktım ki o da ne sıkılıyorum. sonra yapılacak en mantıklı şeyin otoritelerce panik yapmak olarak gösterilmesine rağmen sakinliğimi korumaya çalıştım. belirli katsayılar işin içine dahil olduğunda nice ihtimaller vardır ki, işler yorucu ve kötü gider. kimine göre bu kötülük günden güne de artmaktadır. yalnız doğruluk payını hesaba katmazsak ve sıkılmayı engelleyici funnOver(ironiyle tedavi eden bir placebo) ilaçlarımızı depolarsak çoğu insan sıkça hayallerimizin gerçek olduğuna tanık olabilir.

üzülmek biliyorum ki güzel ve yaşadığımız dünyada yapılabilcek en akla yatkın eylem. ancak kara bir bulut içinde tehlikelere savrulmak gibi o da anlamı kaçırmamızdan başka bir işe yaramıyor çoğunlukla.

heyhat bize çare bırakmaz sorgulatır günlermizi hayat. lakin geceler gündüze dönerken heveslenir, ardından sakinleşip merakla konuşurum kendimle. bilinmese de nereye, sen beni dürttün radiohead. :)

good days & be happy

ben belir yaş. bu yazıyı bilge gittikten üç gün sonra buldum. titreyen ellerimin terinden mi yoksa gözyaşlarımdan mı emin değilim. ama kağıdı ikinci kez gördüğümde ıslanıp kurumuş bir görüntüsü vardı. bundan sonra ne yapacağımızı bilmediğimiz için, bunu uzun süreli kayıt boşluğumuzun başlangıcı olarak kabul edin.

"yaşadıklarını rüya sanan bir kişi için, fazlasıyla gerçekçilik yaratan bir şeyle karşılaştım bugün. ağlama potansiyeline sahip gözler için dayanak oluşturan, dipsiz kuyular içinde sürüklenen bedeni, ironik hislere boğan, parça parça vurur sanılırken aniden sarsan, amansızca geceyi dolduran sıradan şeylerdi.

yalnız kalmak istiyorum. bırakın bekleyeyim. verdiğin tüm izinleri bile bile kullanmadım, biliyorum. ama yapamadım. tekrar bir izin istesem ne yaparım bilmiyorum. kendiliğinden olmuyor be hayat. yorulduğumu göstermek istemiyorum. ama yapamıyorum, lütfen, yalnız kalmak istiyorum. bırakın bekleyeyim. yalanlarla doldurdum günlerimi. yapamıyorum, sığdıramıyorum düşüncelerimi. yanlış yoldayım, biliyorum. saçma şeyler var, gözle görülemeyen oyunlar var. çıkamıyorum ki ben. rezil oldum evet.

özür dilerim. -bilge kan"

passive tries 2.0b

yakında kendisi tamamen yayına girecek, şu sıra devasa puzzleımın hipnozundan çıkamıyorum. ancak sadece deneme okur haliyle normal konumunda yeni görünümüyle durmakta. giriş filan yapılamamakta. bilmeyenler ve hatırlamak isteyenler için geliyor. sıkı-post(: mekan passive tries a backyard for alternative information

passive tries 1.6

http://www.passivetries.com/ urlsinde bulunan amaçları basit kendisi averaj olan çılgın yapı adına. hooray..

Kuzey Kulesi.1

Kılıçkanı şehri, Wermath ormanlarının görkemli ağaçlarının arasından ilk defa göründüğünde, tarif edilemez duygular yaşatır. Buraya ilk defa görenlerin çoğu şehrin içinde kaybolana kadar -ki düzeniyle bu çok zor gibi görünür- şaşkınlıktan bu farklılıklar gösterisine bakakalır. Helis de aynen bu şekilde, kendini yaşamadığı hislerin bütünlüğüne kaptırdı. Yanındaki koyu yeşil üniformalı kapı korumaları olmasa, görevi aklının bir köşesine gizlenebilir, iletmesi gereken çok acil mesajı bile unutabilirdi. Ama yanındaki genç askerlerden biri sonunda ona sesini duyurabildi ve doğru yöne doğru yürümeye başladı. Şehrin girişindeki ana kapıdan sonra açıklığın ortasında belirsizce duran iki kapıdan daha geçtiler. Bunların belirsizliklerinin sebebi, etraflarında duvar olmayışıydı, ve görünen o ki herhangi bir avluya da değil, sadece aynı yolun devamına açılıyorlardı. Adam kendi ağzının açılıp "Bunların amacı nedir?" dediğinde, bu soruyu nasıl içerde tutamayıp dışarı çıkarttığına inanamadı. Askerlerden biri onu hafif bir tebessümle inceledikten sonra kafasını çevirip, "Varlıkları eski bir mite dayanır. Daha fazla bilgimiz yok." diyerek geçiştirircesine susturdu adamı.

Helis, yolunun çok uzun olduğunu aklına yatırdı. Bu kadar çok sokağın ve geçitlerin olduğu mekanda daha kimbilir kaç gariplikgöreceğini düşündü. Yaşadıkları ne kadar buna izin vermese de, o yine gittiği yerlerden keyif almaya çalışıyordu. Patlama sesleriyle uyandığı geceyi unutması ne kadar imkansız olsa da, gözlerini yeni gördüğü şeylere, kulaklarını değişik seslere vermeye çalışıyordu. Koyu orman renkleriyle bezeli şehir binaları ve onların içine yayılmış parlak gri taşlı yollar ona biraz olsun rahatlama getiriyordu. Keskin bir umut ya da mutluluk değildi bunun nedeni, tatmadığı bir içtenlik vardı burda. Sanat diye adlandırdıkları ve onun daha önce ilgilenmediği şeyin kalbine gelmişti sanki. Onun iç benliği bunlarla uğraşırken, etrafındaki insanlara hiç dikkat etmemişti...

...Uzun sokakları ve yüksek bir çok binasıyla adamı etkilemişti Kılıçkanı. Gözü korkmuştu ve yolu hiç bitmeyecekmiş gibi geldi genç mesajcıya. Bu yüzdendir ki birkaç merdiven geçişinden sonra ona beklemesi söylendiğinde gerçekten şaşırmıştı. Etrafını biraz inceledikten sonra orta çaplı bir avlunun kenarında yer aldığını anladı. Bilmediği şey ise buranın Zelt'in yönetim çemberi olduğuydu.

delicate stone

Belir’in kendi adını bağırdını duymuştu ve sadece ufak bir inleme çıkartabildi ya da o öyle sandı. Ayağa kalkmak istedi ama yapamıyordu. MertAli, umutsuzluğun derinlerinde gezinirken, dizlerini kendine doğru çekti ve kafasını yukarı kaldırıp son bir eforla kalın bir çığlık atmaya çalıştı. İşe yarayıp, yaramadığını anlayamamıştı, çünkü bir anda nerdeyse imkansız bir sessizlik kaplamıştı etrafını. Ellerini birbirine çarptı, yoğun bir boğukluk dışında hiç bir ses yoktu. Kulağını tutmaya çalıştı fakat parmaklarını hissedemiyordu ama orda olduklarını biliyordu, kasılmış ve birbirlerine yapışmış on parmak.

Delirmemek için kendini tutmaya başladı, sanki onun vucüduna giren bir şeyler yavaş yavaş her şeyini elinden alıyorlardı. Eğer MertAli’nin bundan sonra aklına gelecek şey, gerçekte olan olmasaydı, muhtemelen o aklını yitiricek ve bir şekilde kendi ölümünü getirecekti. Bir anda bunun olabilitesini kendi de düşündü ve yapabilceği en mantıklı şeyi yaptı, kendisi duymasa bile bağırarak şarkı söylemeye başladı, sakat gibi duran ellerini birbirine çarparak ve onun ayağa kalkmasına izin vermeyen ayaklarıyla ritm tutarak. Kısa bir süre sonra, çok fazla uykusu olduğunu anladı, oturduğu yerde yana doğru döndü, sanki parmaklarını hissedebilmişti ama bunu umursayamadı. Gözleri tamamen kapanmaya yakın bir şey gördüğünü sandı, kendisininkinin aynı bir kafes ve içinde bir adamla bir köpek vardı. Uyku onun ilgisine izin vermedi, şarkı bitiyordu, bir kaç cümlesi kalmıştı, onları söylerken sesi kısıldı, bunu farkedebildi, ve son nakaratta artık tüm varlığıyla bir yerlerde sabitlenmişti, ama kesinlikle kafesin içinde değil.

searchin' lina .1

I dont know which days we re in. weeks passed since we started. searching groups left their duties one by one. its time to accept Lina & the others are dead. I dont know what I should believe. If she's dead, I can feel it right? whats the answer I dont know. where is she?..

friend of mine, the feisty Hillock said, "all young ones are dead." this is ridiculous. she can defend herself.

what about that clones, bunch of wicked traitor fake jangos. they cant slay her..

go fuck yourself palpatine, cuz we are gonna cut you into slices. & I'll be there to burn every piece with my own hands..